Ο τραυματισμός μπορεί να αφορά :
α. Οστά - Κατάγματα:
Μερική ή ολική λύση της συνέχειας του οστού. Προκαλούνται είτε από άμεσο είτε από έμμεσο τραυματισμό (πτώση). Τα κατάγματα ταξινομούνται σε: κάθετα, λοξά, σπειροειδή και συντριπτικά. Στα παιδιά είναι συχνά τα αποσπαστικά κατάγματα, όπου γίνεται αποκόλληση ενός τεμαχίου οστού, στο οποίο προσφύεται σύνδεσμος ή τένοντας.
Αρχή θεραπείας: ανάταξη, σταθεροποίηση, λειτουργική αποκατάσταση.
Συντηρητική θεραπεία: με γύψους και νάρθηκες.
Χειρουργική θεραπεία:
- Εσωτερική οστεοσύνθεση: ανοιχτή ανάταξη και τοποθέτηση πλάκας με βίδες.
- Ενδομυελική ήλωση: τοποθέτηση ήλου χωρίς διάνοιξη του κατάγματος, με τη βοήθεια ακτινοσκοπικού μηχανήματος.
- Εξωτερική οστεοσύνθεση: όταν υπάρχει λύση της συνέχειας του δέρματος, βλάβη μαλακών μορίων και αγγείων.
β. Αρθρώσεις - Εξαρθρήματα:
Εξάρθρημα είναι η πλήρης παρεκτόπιση των αρθρικών επιφανειών, ενώ υπέξαρθρημα η μερική παρεκτόπιση αυτών. Το συχνότερο εξάρθρημα είναι του ώμου.
Εξάρθρημα ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης , ρήξη καρακολειδικού συνδέσμου: το έξω άκρο της κλειδός προέχε προς τα πάνω, ενώ ο ώμος πέφτει προς τα κάτω.
Η θεραπεία είναι χειρουργική. Ο σύνδεσμος συρράπτεται, η άρθρωση ανατάσσεται και η σταθεροποίηση γίνεται συνήθως με βελόνες Kirschner ή βίδες από την κλείδα την κυρακοειδή απόφυση.
Η αποθεραπεία περιλαμβάνει ακινητοποίηση του ώμου για 3 εβδομάδες και οι βελόνες αφαιρούνται στις 8 εβδομάδες.
γ. Σύνδεσμοι - Διαστρέμματα:
Οι κακώσεις των συνδέσμων διαιρούνται σε:
- 1ου βαθμού: απλή διάταξη
- 2ου βαθμού: μερική ρήξη
- 3ου βαθμού: πλήρης ολική ρήξη.
Οι πιο συχνές είναι στο γόνατο και στην ποδοκνήμη.
Θεραπεία: στις κακώσεις 1ου και 2ου βαθμού γίνεται συντηρητική θεραπεία, φυσιοθεραπεία και μυϊκή ενδυνάμωση. Στις κακώσεις 3ου βαθμού γίνεται συντηρητική ή και χειρουργική θεραπεία.
δ. Μύες - Θλάσεις:
Η διάταση ή η ρήξη είναι η πιο συχνή αθλητική κάξωση. Συμβαίνει πιο συχνά στο γαστροκνήμιο, τον τετρακέφαλο και τους οπίσθιους μηριαίους. Γίνονται συνήθως σε απότομη επιτάχυνση ή επιβράδυνση. Διαιρούνται σε:
- 1ου βαθμού: ρήξη λίγων μυικών ινών ( τοπικός πόνος ).
- 2ου βαθμού: ρήξη περισσοτέρων μυικών ινών. Προκαλεί πόνο, οίδημα και ελάττωση της ισχύος.
- 3ου βαθμού: πλήρης ρήξη.
Προδιαθετικοί παράγοντες: η μη επαρκής προθέρμανση, η μη επαρκής ελαστικότητα, η υπερκόπωση, η υπερχρήση και ο ανεπαρκής χρόνος αποθεραπείας μετά από τραυματισμό.
Η θεραπεία γίνεται με φυσιοθεραπεία και ενδυνάμωση.
ε. Τένοντες - Ρήξη Αχιλλείου τένοντα:
Η ρήξη μπορεί να είναι μερική ή πλήρης. Συνήθως συμβαίνει στο σημείο με τη λιγότερη αιμάτωση, 2-6 cm πάνω από την κατάφυση του αχιλλείου τένοντα. Συμβαίνει σε άτομα ηλικίας 30-50 ετών, όπου υπάρχει εκφύλιση του τένοντα.
Τα συμπτώματα είναι οξεία. Ο ασθενής αισθάνεται σα να τον χτύπησε κάποιος πάνω από την πτέρνα, παρουσιάζει αδυναμία βάδισης με τις μύτες των ποδιών και υπάρχει ψηλαφητό κενό στο σημείο της ρήξης.
Οι οξείες ρήξεις απαιτούν χειρουργική θεραπεία ( τελικοτελική συρραφή ). Το κύριο αντικείμενο της αποκατάστασης είναι η γρήγορη επαναφορά της κίνησης και της λειτουργικότητας.
Στις παλαιές ρήξεις γίνεται πάλι συρραφή του τένοντος με ενίσχυση της συρραφής με τένοντες, όπως ο μακρός πελματικός, ο ημιτενοντώδης - ισχύος και ο γαστροκνήμιος.
